Als je loslaat heb je twee handen vrij!!!!!!

Als je niets onderneemt hoef je ook niet los te laten, hooguit wordt je door anderen losgelaten (denk daar maar eens over na!!). Loslaten begint al ver voor je een tocht onderneemt, hoe zal ik gaan, wanneer zal ik gaan, hoe vertel je het aan je partner en hoe reageert je omgeving, heb je verplichtingen die je mogelijk kunnen blokkeren, zo kan ik wel even doorgaan. Het is een heel proces en als je denkt alles goed geregeld te hebben kom je er toch nog achter dat je steken hebt laten vallen. Laat los of los laten, vrijblijvend of dwingend ze kwamen bij mij alle twee voor tijdens mijn tocht. Tochtgenoten die hun eigen weg gaan, steeds weer opnieuw afscheid nemen en kennis maken, kennissen die je tijdens de tocht onverwacht ontmoet en een paar dagen mee optrekt. Je kan alle mooie en minder mooie momenten niet vasthouden tijdens zo'n tocht, het is een overweldigende ervaring. De dagtochten zijn vaak lang, de herbergen liggen vaak ver uit elkaar, er is soms weinig te verteren onderweg dan hetgeen je bij je hebt. Als je laat in de middag soms doodmoe in een herberg aankwam en tochtgenoten weer terug zag en je het vuil van je lichaam en kleding had gespoeld dan was het vaak weer genieten met elkaar en meestal van het eten. Zien we elkaar morgen weer, vaak weten we het niet, we missen soms een afslag of kunnen de weg niet vinden, de tocht is te lang, spieren en/of voeten willen niet meewerken.

Accepteren heet dat of loslaten, het laatste heeft mij vaak verder geholpen, genieten van de momenten die je gegeven worden en dat waren er velen voor mij deze tocht. Dank aan de thuisblijvers, Marianne die mij liet gaan en volop meeleefde, zelfs vanuit Curaçao. Ook alle regeerders op het blog bedankt het is altijd weer leuk reacties te lezen, ik hoop dat een ieder een beetje genoten heeft van de verslagen en de foto's. Vandaag ben ik aan het loslaten, afscheid nemen van tochtgenoten, handen schudden, herinneringen ophalen, nog een rondje door Santiago, een pelgrims lunch gegeten in de keuken van het duurste restaurant van Santiago. Vroegen was dit een ziekenhuis/hostal voor pelgrims, nu staat er een hotel naast de kerk, en mogen al jaren 10 pelgrims of een ontbijt, lunch of avondmaal komen nuttigen.

Je meld je in de garage en als je bij de eerste 10 hoort ga je het hotel in, je haalt je gratis maaltijd zelf ik de keuken en in het Pelegrino lokaal kun je deze met elkaar opeten, ik was helaas de enige voor de lunch, niet getreurd lekkere koude pasta met room, vis met gebakken paprika en peren toe, een glas wijn erbij en de maaltijd kon worden aangevuld met broodjes en andere lekkernijen die klaar stonden en je zelf kon pakken. Leuk om even in de keuken rond te kunnen lopen en meteen het hotel en zijn binnenplaatsen te kunnen bewonderen. Daar kom je normaal niet!

Morgen vlieg ik naar huis, ik had nog wel naar Fisterra gewild (niet met de bus want dat is twee uur hobbelen heen en twee uur hobbelen terug en vier uur op een dag vind ik met dit mooie weer wat veel). De vliegtuigen waren vanaf vrijdag t/m maandag niet te betalen en het is ook wel leuk om op 20 mei weer voet op eigen boden te zetten, dus lezers adios mogelijk tot een volgende tocht.

Dirk

Dag 39 Outeiro - Santiago de Compostela

Ondanks dat ik voor de derde keer in Santiago aankom, blijft het een bijzondere gebeurtenis om het plein op te wandelen en al die pelgrims, toeristen en de kerk te zien. Het is voor mij een moment om even stil te staan, zitten aan de kant en te kijken en het laten gebeuren van al die indrukken, de imposante kerk, al die kleuren die dwarrelen over het plein en dan je eigen gedachten van duizend kilometer en dat is niet niks. Ik ben er stil van.

Vanmorgen na een goed ontbijt vertrokken, als ik op het pad arriveer dat gaat naar Santiago, loopt de Canadees achter mij en we zwaaien even vrolijk naar elkaar voordat we heuveltje op en af gaan, want hij blijft klimmen en dalen in Galicië, zelfs in Santiago is de laatste heuvel nog een forse klim, een paar straatjes door en dan ben je bij de kerk. Ik ben al aardig bekend in Santiago waardoor ik vaak weet waar ik heen moet, voor nieuwkomers is het vaak wat zoeken in de kleine straatjes. Om half elf heb ik de 15 kilometer er op zitten, in het begin van Santiago nog een forse omleiding wegens het aanleggen van een nieuwe snelweg waardoor er weer een stuk pelgrimspad verdwenen is.

Na het plein naar het pelgrimsbureau om de laatste stempel te halen in mijn paspoort en mijn Compostela op te halen. Hoewel er veel pelgrims rondlopen die even als ik aangekomen zijn wordt ik vlot geholpen, uit het bureau gekomen zie ik twee van mijn tochtgenoten terug een warme begroeting en felicitaties we spreken af in de kerk. Een hotelletje genomen in de buurt waar wij vorig jaar ook zaten, koffie gedronken en op naar de kerk. De meeste ingangen zijn geblokkeerd, achter staat een lange rij wachtende voor een bezoek aan het altaar en een zij ingang is open voor bezoek aan de kerk of de mis. Het is vol in de kerk, bom vol, veiligheidsmensen in pijen lopen rond en geven aanwijzingen waar je wel en niet mag staan, veel mag niet en je moet doorlopen. Ik vind een plekje bij mijn Duitse vriend vlak bij het podium en we hebben goed zicht, er wordt veel gezongen en veel gezegd waar ik niet alles van kan volgen, velen gaan naar het uitdelen van de hosties en wat ik nog niet gezien heb bij mijn bezoeken aan de mis is het zwaaien van het wierookvat, spectaculair!!!

Op het plein ontmoeten we elkaar weer en zijn met ons zevenen. Na de foto's op het plein is der tijd voor bier en zeker gezien het warme weer met het zonnetje erbij laten wij ons dit goed smaken en heffen het glas op een geslaagde tocht.

Dag 38 Bendoiro - Outeiro

Gisteren hadden we lekker gegeten in de Bar, het kon voor het eerst eens om 18.00 uur, meestal eet je pas rond 21.00 uur en als dan de herberg om 22.00 uur sluit moet je soms hard lopen.


De meesten hadden wel zin om bijtijds naar bed te gaan omdat het morgen weer een lange dag gaat worden. Het was warm en windstil dus het raam lekker open, komt er een vrouw die tegenover mij slaapt en doet het raam dicht, we vragen of het open mag blijven om dat het zo warm is, zij nokt af het raam is open, na een kwartier komt haar vriendin die in de zaal aan de andere kant slaapt en doet resoluut het raam dicht, ook aan haar vragen we of het raam open kan blijven, zij reageert heel resoluut dat het dicht gaat. Als zij weg is dan doen we het raam weer open en vlot daarop reageert zij luid dat mannen geen enkel begrip hebben voor vrouwen, daarop grijpt gelukkig een andere vrouw in en zegt dat zij eerst wel eens had kunnen overleggen voordat zij resoluut het raam had dicht gedaan en dat zij wel heel boute uitspraken deed. Dit snoerde haar mond maar niet haar mening, resoluut nam zij haar spullen mee en vlot daarna haalde ook haar vriendinnen hun spullen op verdwenen naar elders. De rust was weergekeerd en ik heb in ieder geval goed geslapen.

Vandaag lopen we naar Outerio zo was mijn bedoeling, de Japanner stelde voor om naar een herberg te gaan die 1 km verder lag, de Zuid Afrikaan, de Duitser en ik vonden het prima. We gingen op pad niet zo heftige afdalingen en beklimmingen als gisteren, het was zonnig en windstil weer, haast te warm als je zo met bepakking loopt. Voor Ponte Ulle kregen we nog wel een heel scherpe afdaling waar mijn tenen nogal tegen protesteerden, ze kunnen dan zo lekker warm worden en je denkt dan dat er wel rook uit de schoenen zal komen. Gelukkig was er halverwege een boeren echtpaar die ons water aanboden en een gezellig praatje maakte dat onderbrak even de vermoeidheid. Tijdens de afdaling kregen we goed zicht op een nieuw viaduct wat gebouwd werd, indrukwekkend! Bij Punte Ulla in de bar lekker wat gegeten het was al 14.00 uur en de eersten van ons stapten op en met nog 4 km en tot zo gingen zij vast op weg. Ik als laatste, de herberg zou aan de weg liggen zo was mij verteld, ik maar lopen langs de pelgimsweg door het bos, geen plaatsje, geen herberg, geen pelgrims niets en ik liep al maar verder. Dit klopte niet dus gevraagd geen herberg in de buurt, wel een hostal, het was inmiddels al half vijf dus maar aangebeld en lekker in bad gegaan, wel lekker rustig, maar ook wel jammer we hadden een leuke groep en veel gezelligheid. Ik zal ze morgen wel zien in Santiago, ik zit in ieder geval dichter bij dan hun denk ik, zij zouden op 16 km eindigen ik zit nu op 12 a 13 km afstand, dus ik kan morgen rustig aan doen.

 

Dag 37 Oseira - Bendoiro

Vanmorgen ging ik na ontbijt in de bar uitgerust op weg, tot mijn verbazing zag ik meer pelgrims van de groep die in Cea hadden verbleven en naar Monesterio hadden willen lopen, in het dorpje waar ik verbleven had rondliepen.


Ook zij hadden de afslag genomen en daardoor niet in Monesterio maar waren in Cotelas uitgekomen. De meesten besloten nu maar de weg/pad langs de N-weg te nemen omdat het nu wel erg ver om was via Monesterio.
Maar ook deze tocht viel niet mee, heuveltje op en af. Vaak steile afdalingen waardoor het moeilijk lopen was. Gelukkig waren en wat bars langs de weg open zodfat we niet droog hebben gestaan.

Het was een lange tocht naar A Laxe en morgen heb ik nog een lange tocht van 30 km voor de boeg. Gelukkig was het weer goed, zon met een lekker windje. We verblijven in een heel moderne herberg, waar alle tochtgenoten weer verenigd worden.

De Japanner kwam als laatste, hij had na veel omzwervingen en km uiteindelijk de weg naar Monesterio gevonden en had mij daar verwacht.

Hij had het wel goed gehad ze verbleven er met drie pelgrims en er waren twee bars die niet in de gidsen vermeld stonden. Hij zei dat de tocht vanmorgen zwaar was, drie steile heuvels en toen had hij het wel gehad. Vannacht gaat hij wel ergens in een hoekje slapen waar het erg rustig is.

Dag 36 Ourense - Oseira

Het was niet simpel om uit Orense te komen, het tweede deel van de stad doorkruist, richting de romaanse brug. Het was nog een echte stenen brug te midden van al de moderne bouw werken. Na de brug hadden we de keus links of recht af, rechts af betekende veel langs de weg en links langs binnenweggetjes. Dus de laatste keuze lag voor de hand. Meteen een heel steile klim naar boven de stad uit, deze klim viel niet mee, bocht na bocht stijl naar boven. Dit ging mij in de benen zitten en dat was de rest van de dag te merken, we gingen daarna heuveltje op en af en na 20 km had ik het wel gezien in Cea, toen hoorde ik van twee pelgrims dat de Japanner doorgelopen was naar Monesterio, het dorp waar we eigenlijk heen zouden gaan. Dus ik alles maar weer bij elkaar gepakt en op weg, het viel mee een bosweg eigenlijk erg mooi en het viel mee met de vermoeidheid. Dus lekker doorgelopen tot ik een pijl linksaf kreeg, dit paste eigenlijk niet in mijn plan ik had het idee dat ik rechtdoor zou moeten, maar alleen midden in het bos volg je toch de peilen maar en na een tijd doorsjokken merkte ik dat dit niet goed ging maar wat moet je, uiteindelijk kwam ik uit het bos bij een heel ander plaatsje terecht, daar was een nieuwe herberg en kun je via de korte route langs de weg, de tocht vervolgen naar Monesterio, het was over de weg nog 7 km dus ik besloot in de nieuwe herberg te blijven, erg rustig.

Gisteren ben ik nog even cultureel bezig geweest en heb het stadsmuseum van Ourense bezocht, het was nog gratis ook en de tentoonstelling viel te bewonderen (zie de foto's) bijzondere werken van eigen inwoners!! verder is Ourense vooral een stad van flats en moderne winkelstraten met daar tussen door nog wat oude kerken en gebouwen, veel oude gebouwen zijn niet bewaard gebleven.

Dag 35 Xunqueira van Ambia - Ourense

Gisteren werd er in de herberg gekookt door een Spanjaard, Spaanse spaghetti! en gegeten door een Spanjaard, Nederlander Duitser en een Japanner, de spaghetti was er goed en goede kost voor onze tocht van morgen, de 22 km naar Ourense. De nacht was weer erg onrustig, snurkers, plassers en nog meer snurkers, de Japanner hield het niet meer uit en ging elders waarschijnlijk op een bank slapen. Dus vanmorgen redelijk vroeg op, rustig aangedaan en op pad. De weg was grotendeels dalend, we passeerden de 120 km grens tot Santiago en toen begon het zachtjes te miezeren nadat ik mijn eerste koffie na een uurtje lopen net op had. Twijfel wel of geen regenkleding aan, wel gedaan en goed gegokt want het regende harder en weer wat zachter en weer harder, erg wisselvallig. De weg was weinig interessant, het meest liepen we over asfalt en af en toe baggerden wij door een weggetje met water en modder, daalden langzaam af, stukken erg stijl en na 5 uurtjes lopen kwamen we met z'n vieren in Ourense aan waar we eerst nog een flinke stad mochten doorlopen voordat we de herberg bereikten.

Mooie herberg met goede voorzieningen en ik hoop dat ik vannacht wat beter slaap. Met het bereiken van Ourense komen we echt in de laatste fase, de 100 km grens nadert, dit is de laatste grote plaats op de route en nog vier dagen lopen en we zijn in Santiago en de 1000 km zitten erop, het komt wel erg dichtbij

  

Dag 34 Laza - Xunqueira van Ambia

Gisteren na een lange tocht moest ik mij bij het gemeentehuis inschrijven, toen ik er binnenkwam werd mij in rap Spaans te kennen gegeven dat ik verder moest, dus ik naar de herberg een halve kilometer verder, daar zei men dat ik eerst in moest schrijven dan kreeg je een bed toegewezen en een sleutel van de herberg, het was er erg vol en veel Nederlanders, dus werd er van alles geregeld want zo´n volkje zijn we wel er wordt met je meegekeken of je de juiste kamer heb (nog iemand erbij hoor je mompelen), de ruimte was inderdaad flink in beslag genomen, overal stonden tassen en hingen jassen zodat het leek dat alles bezet was en je echt moest vragen wel bed vrij was. Later bleek er nog een fietser bij waar ze niet op gerekend hadden en opmerkten “het wordt hier ook vol”.

De enige vrouw op de zaal wilde weten hoe laat ik opstond, kwart voor zeven, nu hun pas na zevenen anders hadden we gezamenlijk op kunnen staan merkte zij op, ik zal zachtjes mijn spullen meenemen morgenochtend (het is me denk ik geraden ook!). Haar man vroeg waar zijn waterflesje was en zijn pillen, die door zijn vrouw werden opgezocht, zij mopperde nog dat zij de enige vrouw op de zaal was voortaan zou zij met haar man wel even meegaan als hij ging inschrijven, want dit was niet prettig. De volgende morgen het bed uitgeslopen de spullen op de gang en ik was nog maar net bezig of de vrouw stak haar hoofd om de hoek en kwam aangekleed de slaapruime uit waar het licht al was aangedaan, doe je zachtjes!!!! Vandaag was het droog met bewolking, lekker weer om op weg te gaan, samen met Joushi (de Japanner, hij heeft ruim 20 kg bij zich en loopt op afgesleten schoenen met gaten er in. Dit is zijn derde Camino, hij zal wel weten wat hij doet), om zevenuur verlaten wij het pand, vandaag een flinke berg naar boven, later zeiden andere pelgrims het leek wel op de berg bij O Cebrero, stijl naar boven, het boekje sprak over een stuk van 10%, rustig aan doorklauteren, bocht na bocht steeds verder naar boven en eindelijk de top, met een bord bar 500 mtr. Dit stond mij wel aan en in de bar aangekomen hing deze vol met schelpen met namen van pelgrims uit heel de wereld, mijn schelp hangt er nu ook bij, lekker koffie gedronken en een Engelsman vertelde mij dat wij om 10.00 uur ´s morgens er al 14,5 km op hadden zitten.

Ook een messcherpe afdaling daarna, je moet echt je stok gebruiken om niet naar beneden te stuiteren en je voeten kompleet stuk te lopen. Inmiddels schijnt het zonnetje tussen de wolken door en wordt het zelfs warm. Alles bij elkaar maakt het weer tot een geweldige tocht, hoog, laag en vlak lopen zo tikken we al snel weer 35 km weg, na nog een stop in een bar en een bij een waterpomp waar de Spaanse bevolking ons vertelde dat de afstand nog 5,5 km was. Als je dat hoort ben je gemotiveerd en loop je nog even door naar een prachtige herberg.